Afgelopen weekend stond helemaal in het teken van de CC-manche van Roeselare. Zaterdagmiddag vertrok ik samen met Els en mijn ouders richting zee, waar we zouden overnachten om dan zondag naar Roeselare door te rijden. In de vooravond ging ik nog wat loslopen met Pieter Rijnders, die omwille van dezelfde reden aan zee vertoefde. Het werd een gezellig duurloopje waarin we beiden onze gedachten over Roeselare uitwisselden. In mijn ogen is Pieter een modelatleet waar nog velen een voorbeeld aan zouden moeten nemen.
Na een goede nachtrust trokken we richting Roeselare. Daar aangekomen merkte ik dat het traditionele ploeterwerk dit jaar achterwege mocht gelaten worden. Het anders zo zware, zompige en modderige parcours lag er ondanks de regen kurkdroog bij. Voor mij persoonlijk betekende dit een meevaller. Na de opwarming haastte ik me omstreeks half 3 richting startlijn. De ijzige wind, die vol op de startlijn gericht stond, maakte dat ik haast uit m'n vel bibberde. Na het startschot spurtte ik me bewust naar de voorste gelederen. Ik wist dat de snelheid van in het begin hoog zou liggen en wou absoluut vermijden ingesloten te raken. Al snel bevond ik me rond de 15e positie. De eerste ronde werd er werkelijk als gekken gelopen. Ik koos er bewust voor om me niet te mengen in de eerste gelederen. Vele snelstarters zouden naarmate de wedstrijd vorderde het toch moeilijk krijgen. Al snel kwam ik in een groepje met Stijn Garain, Mats Lunders en Dries Busselot terecht. Halfweg wedstrijd was het Mats, die als eerste de rol loste. Met z'n driëen onderhielden we een strak tempo en al snel haalden we Michaël Brandenbourg bij. Tot mijn verbazing liepen we even later ook op en over Kim Ruell. Kim, die vorige week in Duffel zo sterk voor de dag kwam, had blijkbaar zijn dagje niet. Halfweg de voorlaatste ronde hoorde ik tijdens de afdaling van het enige bergje plots een luide gil. Ik keek achterom en zag dat Dries Busselot een tuimeling maakte. De laatste ronde zou zo een duel worden tussen Stijn Garain en mezelf. Langzaam maar zeker probeerden we één voor één elkaar met lichte tempoversnellingen het leven zuur te maken. De laatste 250 meter, dat wel uit modder bestond, begon Stijn van de kop af te beuken. Ik beet op mijn tanden, maar moest in de laatste 50m toch mijn meerdere herkennen in de cross-specialist, die Stijn toch wel is. Zo eindigde ik uiteindelijk op een 17e plaats.
Waarschijnlijk zal de volgende wedstrijd niet zo lang op zich laten wachten. Normaal zal ik komende zondag starten in de Internationale Warandeloop in Tilburg (NL)
Als laatste doorgedreven training in de aanloop naar de Crosscup van Roeselare, kwam ik zondag aan de start van de korte cross van mijn eigen club, AC Duffel. De Duffelse cross heeft door de jaren heen een ijzersterke traditie opgebouwd. Dit was ook dit jaar weer merkbaar aan de deelnemerslijst dat de organisatie aan de start kon brengen. Traditioneel is het parcours op en rondom mijn trainingspiste zeer lichtlopend. De regen van de afgelopen dagen besliste er dit jaar anders over. Voor het eerst sinds lang lagen er enkele zware modderstroken in het parcours verwerkt. Omstreeks 15u haastte ik me richting startlijn. Al snel merkte ik de gezichten van enkele korte cross-toppers zoals Kim Ruell, Ali Hamdi, Jean-Charles Byl, Lucas Van Assche, enz. Naast het stonden ook mijn beide trainingsmakkers, Sanne Torfs en Jens De Roovere aan de start. Na de start werden we meteen de modderstrook in gestuurd. Ondanks heel wat duw- en trekwerk wist ik me vrij goed te positioneren rond de 5de positie. Na de doorkomst aan de finish, met nog 2 ronden voor de boeg, merkte ik dat er zich reeds een klein groepje van een 6-tal man had afgescheiden. Ik was verrast, want desondanks het relatief lichtlopend parcours, lag het tempo niet bijster hoog. Met nog een ronde voor de boeg plaatste Sanne een verrassingsaanval. Buiten Kim Ruell was iedereen verrast van Sanne's doordachte zet. Voor ik het goed en wel besefte had het duo al 15m voorsprong op ons groepje. Na een kleine aarzeling besloot ik ook alle registers open te trekken en de gashendel helemaal open te draaien. Al snel slaagde ik erin de korte crossers pur sang zoals Van Assche en Hamdi achter me te laten. Enkel de sterke Brusselaar Jean-Charles Byl sputterde aardig tegen. Bij het opdraaien van de piste, op zo'n 250m van de finish, besloot ik mijn beperkte spurt aan te spreken. Goed wetende dat het niet zozeer de snelheid, maar vooral de frisheid is die het hem doet, trachtte ik vanuit koppositie om Byl uit mijn zog te spurten. Blij verrast met de versnelling dat ik nog in huis had, slaagde ik erin om hem af te houden om zo als 3de over te finish te komen. Kim Ruell werd de verdiende winnaar, voor Sanne, die duidelijk ook helemaal klaar is voor Roeselare.
De eerste echt grote afspraak van het winterseizoen vond afgelopen zondag plaats. Rondom het Molse Zilvermeer werd de eerste echte CC-manche afgewerkt (Relays niet meegerekend). In het verleden liep ik deze wedstrijd al één keer, en de herinnering dat ik daaraan overhield was niet te best. Ik liep me toen helemaal vast in het mulle zand.
Na de CrossCup Relays werkte ik samen met Sanne met succes nog enkele serieuze volumetrainingen af. Ons doel voor het eerste deel van het winterseizoen ligt op de CC van Roeselare, en in functie daarvan moest er in aanloop van de CC Mol nog serieus getraind worden. Dat de conditie momenteel al meer dan degelijk is, had ik al gemerkt. Toch vreesde ik, door de zware trainingsweek, nog wat nodige frisheid tekort te komen in Mol. Een selectief parcours als Mol liegt namelijk nooit.
Samen met mijn duurloopmakker Koen Naert vertrok ik vanuit Leuven naar Mol. Daar aangekomen merkten we al snel dat het parcours enkele veranderingen had ondergaan. De lastige zanderige heuvel werd achterwege gelaten, en in plaats daarvan werd de lichtlopende bosstrook een heel stuk verlengd. Kortom, het parcours werd er een pak sneller, en minder selectief door. Iets was ik op dat moment alleen maar kon toejuichen.
Met maar liefst 46 atleten stonden we omstreeks half 3 aan de start. Het niveau van atleten was er niet minder om. Naast de gevestigde waarden, stonden ook de hele top van de korte cross van vorig jaar, en enkele uitstekende buitenlandse atleten aan de start. Na heel wat gedrum in de eerste 150m zanderige meters draaide ik rond de 30ste positie het bos in. Een goede start kan je dit moeilijk noemen.Al gauw maakte ik enkele plaatsjes goed, om in een groepje met o.a. Tom van Hooste terecht te komen. Halfweg wedstrijd besloot ik het groepje achter te laten en jacht te maken op wat er zich voor mij afspeelde. Al snel kwam ik bij Wesley De Kerpel, die duidelijk zijn dagje niet had. Niet veel later vormde ik een duo met de Nederlander Gerwin van der Hurk, die op het EK cross U23 nog 19de eindigde. In de laatste hectometers bewees Gerwin nog over de meest frisse benen te beschikken. Ik finishte uiteindelijk als 19e, en als 13e Belg. Een resultaat waar ik op dat moment best mee kon leven.
Komende zondag zal ik nog aan de start komen van de korte cross van mijn eigen club, AC Duffel. Ook naar deze wedstrijd zal ik niet afbouwen, en de cross opnemen als training. Benieuwd wat het resultaat zal zijn!
Afgelopen zondag werd het winterseizoen officieel op gang geschoten. Plaats van afspraak was de Gentse Blaarmeersen waar de eerste van acht CrossCupmanches gelopen werd. Naar jaarlijkse traditie bestaat de eerste manche uit de Relays. Enkele jaren geleden liep ik deze aflossing al eens met een ploeg van RAM. Toen waren onze ambities beperkt en eindigden we ergens in de grote massa. Zondag was het anders. Ik maakte deel uit van de A-ploeg van Duffel die naast mezelf ook uit Mario Van Waeyenberge ook uit Sanne Torfs bestond. Mario zou als startloper de eerste 1500m voor zijn rekening nemen, nadien ging ik van start voor 3000m om nadien de stok aan Sanne te geven voor zijn 4500m. Vooraf ambieerden we de top-5
Bij het verkennen van het parcours merkten we al snel de drastische veranderingen die door de organisatie doorgevoerd werden. Het 1500m-lange parcours was een aaneenschakeling van korte, haakse bochten. De traditionele zandstrook op het einde van het parcours werd wel behouden. Wanneer Mario van start ging, haastte ik me naar aflossingsbox. Ondertussen waren alle hemelsluizen opengegaan en werd het parcours omgetoverd tot één grote glibberige schaatsbaan. Op 300m van het einde kon ik voor het eerst een glimp van Mario opvangen. Alsof zijn ziel ervan afhing, trachtte Mario bij de koplopers aan te pikken. Met een lichte achterstand op de koplopers kreeg ik de stok als 4de overhandigd. Al gauw liep ik mezelf naar de 2e positie, op een zucht van koploper Florent Caelen. Door mijn beperkte bochtbehendigheid was het vloeken van de eerste tot de laatste minuut op het draaierige parcours. In de bochten verloor ik dan ook telkens kostbare tijd. Achter mij voelde ik stilaan de hete adem van oude, maar lang niet versleten krijger, Tom Van Hooste. Aan de doorkomst na 1 ronde had Tom zich helemaal in mijn spoor genesteld. Bij het nemen van de bochten was ik getuige waarom Tom in het verleden reeds zon sterk crosser was. Hij vloog werkelijk door de spekgladde kronkels, zonder enige slipper. Ik daarentegen, verloor telkens kostbare tijd. Achter mij was ondertussen de tegenstand een pak verder teruggevallen. Na 3000m kon ik mijn stok in 3e positie afgeven aan Sanne. Sanne vocht voor wat hij waard was, maar moest toch o.a. Dame Tasama laten voorgaan. Geen schande uiteraard. Uiteindelijk finishte Sanne als 5de, wat ons de verhoopte puntenbonus voor het CrossCup-klassement opleverde. We waren zeer tevreden met onze sterke prestatie. Als we op deze manier kunnen doorgaan, staat er ons nog mooie dingen te wachten in het komende cross-seizoen.
Els liep ook haar eerste offciële wedstrijd voor DCLA. Els startte als startloopster voor het 3e team van DCLA . Tussen al het snelle geweld liet Els zich in het begin wat terugdrummen. In de laatste zandstrook kon ze nog heel wat atleten oprapen, om de stok af te lossen rond circa 25e positie. Ook Els was best tevreden met haar prestatie. Ze besefte maar al te goed dat dit veel te kort voor haar was, maar toch merkte ze al serieuze vooruitgang. Ook haar conditie zal in de komende weken nog een pak de hoogte in gaan.
Zondag trokken Els en ik naar Kapelle-op-den-Bos. Jaarlijks organiseert AWE, de onderafdeling van RAM de Massacross. Aangezien ik mijn cross-spikes niet meer aanknoopte sinds het BK van maart, besloot ik om toch deel te nemen en er een stevige training van te maken. Met mijn zware ekiden-wedstrijd in het acherhoofd besloot ik om mijn ambities niet te hoog te stellen, en gewoon een testje te doen met het oog op de CrossCup Relays van aanstaande zondag. Ook Els besloot om deel te nemen, eveneens om er een doorgedreven training van te maken.
Normaal trekt de Massacross niet zon sterk deelnemersveld. Ik was dan ook verrast om Stijn Lintermans tegen het lijf te lopen. Stijn is een sterke crosser en besloot om de cross ook mee te pikken als training.
Om half 4 klonk het startschot voor de dameswedstrijd. Els diende 2400m af te leggen. Een beetje kort voor haar, maar niet onverstandig met het oog op het zware werk dat ook haar nog te wachten staat in de komende winter. Els startte de eerste ronde behoudend en ontbond tijdens de tweede ronde al haar duivels. Ze maakte een achterstand van 15m goed op de voor haar lopende atlete. Op het laatste heuveltje trok ze nog eens extra door, waardoor ze onbedreigd naar de 3e plaats liep. Hiermee was ze best tevreden, al had ze het gevoel niet echt diep in haar krachten getast te hebben.
Een kwartier later haastte ik me naar de start voor mijn 5500m, ofwel 5 ronden. Na het startschot spurtte ik me in koppositie en ik bleek na 300m losgeslagen te zijn. Nochtans had ik niet het gevoel het volle pond te geven. Luid aangemoedigd door de supporter(tjes) vervolledigde ik mijn wedstrijd op een strak tempo. Uiteindelijk bleek mijn voorsprong gegroeid tot zon 150m. Stijn, die ook de naweeën van de ekiden ondervond, liep zich onbedreigd naar de 3e plaats.
Met dit testje ben ik best wel tevreden. Dit jaar liep ik al enkele wegwedstrijden in de voorbereiding, iets wat ik vorige jaren nooit deed. Het resultaat was altijd bevredigend, wat me nu al het nodige vertrouwen geeft om voor de eerste keer de volledige CrossCup campagne aan te vatten. Zondag wordt het startschot gegeven van deze campagne in de Genste Blaarmeersen tijdens de jaarlijkse Relays. Afwachten wat het resultaat wordt, al beschikken we met Mario Van Wayenberghe, Sanne Torfs, en mezelf over een sterk Duffels trio.
Zaterdagmiddag haastten Els en ik ons richting Koning Boudewijnstadion. Dit stadion is traditioneel de start en finishplaats van de ekiden. Omstreeks half 12 werden we verwacht voor een eerste kennismaking met mijn ploeg voor die dag, het SCOTT-team. Na lang aanschuiven in de file arriveerden we nog net op tijd op de Heizel. Daar werd ik goed ontvangen door ploegcaptain Pieter Rijnders. Naast Pieter bestond onze ploeg ook nog uit Pieter Heemeryck, Dries Busselot, Glen Laurens en Roel Pauwels.
Op papier hadden we best wel een sterke ploeg op poten gezet, al wisten we dat tegen de favorieten zoals Nike en den Blompot geen kans zouden maken. Top-5 was vooraf de ambitie.
Omstreeks 13u startte Glen Laurens aan zijn eerste 5km. Glen liep een sterke wedstrijd en draaide als 5de de piste van het Koning Boudewijnstadion op. Ik nam de tasuki van hem over om aan mijn 2 ronden van 5km, ofwel 10km te beginnen. Na nauwelijks 200m had ik me in het spoor van een atleet van CABW gespurt. Ik voelde dat zijn tempo te laag lag, in gedachte houdend dat op die manier andere ploegen uit de achtergrond zouden terugkeren. Ik besloot het tempo te verhogen. In de verte zag ik Lander Vandroogenbroeck zon 40m voor me uit lopen. Ik twijfelde even: ofwel in 1 ruk naar Lander trachten te lopen en me zo lang mogelijk in zijn spoor nestelen ofwel mijn hele 10km alleen afwerken. Ik besloot het erop te wagen en naar Lander toe te lopen. Het zware, heuvelachtige parcours maakte deze opdracht des te zwaarder. Na 3km naderde ik tot op 5m van Lander, al duurde het nog lang alvorens ik de aansluiting met hem helemaal maakte. Wanneer we de piste passeerden na 5km, liep ik helemaal in zijn zog. In de 2de ronde van 5km trachtte ik Landers werk te ontlasten door de kop over te nemen. Ik voelde dat op dat moment het beste al uit mijn benen was en het duurde dan ook niet lang alvorens hij het kopwerk weer voor zich nam. Tijdens de wedstrijd stond ik er nog maar eens van verbaasd wat een straffe kerel Lander wel is. In Eindhoven liep hij zijn marathon in 2u19 en nog wat. Nauwelijks een week later liep hij alweer de pannen van het dak. Tijdens de laatste hectometers moest ik meter per meter Lander laten gaan. De laatste helling werd puur op karakter naar boven gelopen. Na 31.58 gaf ik de tasuki op mijn beurt door aan Roel, die vanuit de 4de positie aan zijn 5km kon beginnen. Met mijn tijd van 31.58 kon ik best wel tevreden zijn. Het bedroeg de 5de snelste tijd en gezien het parcours, was dit best een goede tijd voor deze fase van het seizoen.
Ondertussen verliep het wedstrijdverloop alsmaar beter voor ons SCOTT-team. Pieter Rijnders had zich tijdens zijn 10km van de 4de naar de 3de plaats kunnen knokken. Onze podiumkansen werden alsmaar groter en groter. Wanneer Dries Busselot, als slotloper, aan zijn 7,195km begon, hadden we een ruime voorsprong uitgebouwd op onze achtervolgers. Na 2u14 waren we dan ook meer dan tevreden met onze 3de plaats overall!
Proficiat aan al mijn ploegmakkers van team SCOTT. Iedereen ging tot het uiterste, wat resulteerde in een mooie 3de plaats na het Nike-team en den Blompot.
Begin deze week kreeg ik via Kim Barbé de vraag om te hazen op de marathon van Eindhoven. Mijn job zou eruit bestaan om minstens een halve marathon te hazen naar een richttijd van 2u20min. Gezien mijn geringe ervaring met het hazen en een conditie die nog volop in stijgende lijn is, twijfelde ik even. Na kort overleg met mijn trainer besloot ik om toch in te gaan op het aanbod. De atleten waarvoor ik zou hazen waren naast een Spanjaard, Nederlander en een Britt, ook Stijn Fincioen en Francies Van Steenbrugghe. Enkele dagen alvorens ik afzakte richting Eindhoven, kreeg ik het nieuws van Kim Barbé, dat de 2e haas had afgehaakt, en dat hij nog op zoek was naar iemand die samen met mij de groep op sleeptouw kon nemen. Ik contacteerde Sanne, die meteen instemde. Zo zouden we samen minstens de halve marathon in 1u10 afwerken. Doordat ik van een Subtop-arrangement kon genieten, mochten Els en ik al vanaf zaterdag richting Eindhoven afzakken. Zo gezegd zo gedaan. Zaterdagmiddag vertrokken Els en ik noordwaarts. Na goed een uur rijden arriveerden we in Eindhoven. We namen onze intrek in één van de mooie kamers van het Sofitel hotel. Naast alle subtoppers, werden ook alle topfavorieten voor de marathon (lees: Kenianen) in dat hotel ondergebracht. Na enige verfrissing trokken Els en ik richting Runnersbeurs. Omstreeks half 6 haastten we ons richting Hospitality-room, waar we door de organisatie gebriefd werden. Het parcours werd ons uit de doeken gedaan, de windrichting/-sterkte, de hazen werd voorgesteld, de drankbevoorrading,... Kortom, alles kwam aan bod. Voor mij was het de eerste keer dat ik te maken kreeg met zo'n professionele omkadering. Na de briefing stond de pastaparty op de agenda. Samen met andere Belgen, waaronder Stijn Fincioen, Tom Vanslambrouck, Lieven Vandenbroeke, Francies Van Steenbrugghe, enz. genoten we van de nodige koolhydraatjes. Op de tafel naast ons, waar de toppers uit Kenia zaten, werd de Ugali rijkelijk naar binnen gepropt. Nadien trokken we elk richting hotelkamer voor de broodnodige nachtrust. De volgende ochtend zaten we omstreeks 7u alweer aan het ontbijt. De marathon werd tenslotte om 11u op gang geschoten. De energievoorraad werd een laatste keer rijkelijk aangevuld. Omstreeks 10u15 trokken we richting parcours. De zijlijn was al rijkelijk gevuld met enthousiaste toeschouwers. In overleg met Stijn en Francies namen Sanne en ik nog een laatste keer de richtlijnen door. Verdere informatie zouden we nadien wel met korte signalen in de wedstrijd bespreken. Klokslag 11u begonnen we aan onze lange tocht. Al gauw hadden we het goede ritme te pakken om na 5km in 16.21min door te komen. Het leek me verstandig om al vanaf de eerste bevoorrading verfrissing te zoeken. Ik wist nl. dat het gevaar van de man met de hamer op elk moment kon toeslaan. Na 10km passeerden we in 32.51min. Perfect op schema. De 5km die daarop volgde, waren de zwaarste van het parcours. We hadden onthouden uit de briefing dat daar de wind serieus in het nadeel blies. Zij aan zij probeerden Sanne en ik het tempo zo egaal mogelijk te houden, en als het even kon ook nog zoveel mogelijk atleten uit de wind te zetten. Aan het 15km punt passeerden we in 49.38min. De laatste kilometers van de eerste ronde, waren werkelijk om kippenvel van te krijgen. Soms 3,4 rijen dik werden we aangemoedigd. Toeters, trompetten, of luide gillen, alles was van de partij. Wanneer we de finish een eerste eerste keer passeerden, aan het halve marathon punt, hadden we exact 1u09min51sec op de teller. Vanaf dan was onze opdracht voor mekaar. Na kort overleg met Sanne bleek dat we allebei nog over een reserve beschikten. We zouden in steun van Stijn en Francies nog even doorgaan. De buitenlanders plaatsen op dat moment een versnelling. Stijn en Francies gaven aan niet mee te versnellen. Vanaf dat moment liepen we met 4 Belgen. Lang duurde dit niet. Francis kreeg een zwak moment te verduren en moest de rol lossen. Sanne, die door een rugblokkage de energie zo uit zijn lichaam voelde stromen, besloot om ook het tempo te laten zakken en bleef bij Francies. Vanaf dat moment bleef ik enkel over in steun van Stijn. Wanneer we het 25km punt naderden hadden we de buitenlanders alweer te pakken. Ik voelde me nog heel sterk en vroeg aan Stijn om door te gaan. Meer dan een knik had ik niet nodig, en voor we het wisten hadden we de Spanjaard, Nederlander en Brit achter ons gelaten. Ik zag in de verte een volgend groepje voor ons uitlopen en gaf aan Stijn tot bij hen te willen brengen alvorens uit te stappen. Aan km 30 hield ik het voor bekeken. De klok stond op dat moment stil op 1u40min04sec. Ik wachtte even op de hazenbus die me terug richting Sofitel bracht. Daar aangekomen kon ik terug op krachten komen en samen met Sanne onze wedstrijd analyseren. We waren trots op onze prestatie. Uitendelijk had Sanne ruim 6km extra gezwoegd en ik had er 9km extra dan gepland opzitten. Groot was dan ook de opluchting toen we vernamen dat Stijn als 2e Beneluxer was gefinished naar 2u22min. Een hele knappe prestatie. Achteraf bekeken heb ik enorm genoten en ben ik enorm blij dat ik deze nieuwe ervaring rijker ben. Ik heb een nieuwe discipline van het lopen ontdekt, waar ik nu al aan verkocht ben. Ik ben er dus vast van overtuigd dat ik nog wel een paar keer aan de start van de marathon zal staan. Al zal het dan misschien niet als haas zijn. Dit zijn natuurlijk verre toekomstplannen. Eerst en vooral zal ik me fixeren op de doelen in de nabije toekomst. Aanstaande zaterdag zal ik de Brussels Ekiden met het SCOTT-team afwerken. Gezien de sterkte van het team denk ik dat we in staat moeten zijn een dichte ereplaats weg te kapen. De week nadien wordt het winterseizoen officieel op gang geschoten met de CrossCup Relays in Gent. Daar zal ik voor de eerste keer met het Duffels team aantreden. Ik kijk er nu al naar uit!
Zoals de jaarlijkse traditie het wil, trad ik ook deze keer weer aan in Dwars door Mechelen. Ook Els pikte deze wedstrijd graag mee als conditietest. Ideaal mag deze wedstrijd dan wel niet vallen vanwege de rustperiode, lopen in je eigen stad valt niet vaak door en ik zou het dan ook betreuren om deze wedstrijd vanaf de zijkant te moeten bekijken. Dwars door Mechelen is een wedstrijd die alsmaar meer aan belangstelling wint, zowel bij topatleten als amateurs. Daar kon ook ik getuige van zijn wanneer ik mijn opwarmingsrondjes afwerkte in de Nekker. Een massa volk stroomde toe, met daaronder ook enkele kleppers zoals Maarten Van Steen, Michel Basemans en Nick Van Peborgh. Omstreeks 15u werd onze wedstrijd op gang geschoten. We waren nauwelijks enkele 100en meters ver of er viel al een beslissende kopgroep met daarin de te verwachten namen, zoals Maarten, Michel, Nick en mezelf. De eerste kilometers werd er wat behouden gelopen. Vooral Nick en ikzelf zorgden ervoor dat de kloof met de achtervolgers alsmaar groter werd. Na halfweg wedstrijd hadden we mekaar goed gevonden, zodat we met z'n vieren één voor één tempo maakten. Stelselmatig werd het tempo opgevoerd. Na 7km, wanneer we de Mechelse binnenstad inliepen, was er van demarrages dan ook geen sprake. Het strakke tempo zorgde ervoor dat iedereen op zijn limiet liep. Het ging zo snel dat Nick Van Peborgh als eerste kraakte en de rol moest lossen na 8km. Met z'n drieën gingen we de finale in. Bij de eerste passage langs de Grote Markt werd ik langs alle kanten luid aangemoedigd. Met nog 500m voor de boeg was het Michel Basemans, die als eerste de rol moest lossen. Zo werd het in de laatste 150m een man-tegen-man gevecht tussen mezelf en Maarten Van Steen. Maarten won uitendelijk vlot de sprint en finishte in 29'44min. 3sec. later finishte ik in een tijd van 29'47min. Al bij al was ik zeer tevreden van mijn conditietest. Verliezen van een man als Maarten Van Steen is geen schande, ook al had ik graag met het goud naar huis gegaan. Els finishte in een tijd van 41'.01min. Ook zij was tevreden met deze chrono, ook al miste ze op een haar de sub-41 chrono.
